Naam: Rhyme Hillyard
Geslacht: Vrouw
Leeftijd: 17
Foto:
Speciale gave: Ze is half meermin half demon. Dit houd meerdere dingen in en is voor nog niet duidelijk. Wanneer ze het bloed drinkt van een wezen, neemt ze enkele krachten over. Maar dat is niet het enige, omdat ze een meermin is en je bent bijvoorbeeld een vampier. Kan ze ook deze vorm aannemen. Dit omdat haar bloed teveel kan absorberen. Soms kan het dan ook zijn dat ze gek word, dat ze haar krachten en emoties niet onder controle heeft en er gek van word. Haast een monster en iedereen kan ze dan wel vermoorden.
Extra:Ze is nog niet zo heel oud, 17 en dit zorgt er dan ook voor dat ze nog vrij positief in het leven staat. Ze is met volle maan opgewekt, niet zo vreemd, aangezien dat het enige moment is dat vrouwelijke meermensen benen krijgen en zichzelf kunnen voortplanten. Dit is enkel toegestaan met normale mensen, wanneer er namelijk een kind komt met een ander wezen, zorgt dit ervoor dat de 'vloek' van de meermensen bij het kind verkeerd kan overkomen. Iets wat bij Rhyme zal gebeuren, in plaats van dat ze met volle maan een mens word, is ze met volle maan een meermin. Wanneer ze dan niet in het water zit, zal haar lichaam pijn doen, afsterven en zal ze de volgende volle maan niet halen. Stel dat ze te laat terug gaat door omstandigheden en ze een mens blijft nadat het volle maan is. Dan zal ze tot de volgende volle maan een meermin zijn. Maar waar ze een halfbloedje van is, dat is niet bekend. Een van haar ogen heeft dan ook een kleurafwijking. Een is grijsblauw, terwijl de andere duidelijk groen is.
Ze is opgegroeid bij adoptieouders, maar ze hebben geen weet dat ze eigenlijk anders is. Aangezien ze pas met haar 18e een meermin zal worden iedere volle maan. Ze heeft er zelf dan ook geen weet van. Natuurlijk heeft ze soms last van haar tanden, of achter haar oren en kan ze beter horen en zien. Maar dat heeft ze zelf nog niet helemaal door. 
Maar mensen mogen ook niet weten wat ze is, sommige vampiers weten het wel en zijn er namelijk naar op zoek. 
Meerminnen hebben namelijk verschillende legende en het blijkt dat deze kinderen kunnen dragen van de meest vreemde wezens, ook deze normaliter geen kinderen konden krijgen en dat die dan ook weer kinderen kunnen krijgen. Zo ver dat het na vele generaties een superieur ras zou worden. 
Haar echte ouders heeft ze nooit gekend en ze heeft ook geen idee wie het zijn. 
Ook word er gezegd dat er met het bloed van een meermin veel rituelen gedaan worden.
Gespeeld door: Ruka

Naam: Sho Blaze
Leeftijd: 19
Geslacht: Mannelijke
Wezen/kracht: Reaper/demon. Als mensen net dood zijn, dan kan hij ze nog zien. Doden mensen komen in een soort 'spel' Waardoor ze een tweede kans kunnen krijgen en weer tot leven kunnen komen. Dan moeten ze echter wel de game van 7 dagen halen en niet ondertussen toch gedood worden door de obstakels. Hij kan zichzelf aan de levende tonen wanneer hij wil en dat doet hij dan ook eigenlijk standaard. Hij kan onzichtbare muren maken, vreemde dierlijke demonen oproepen en vuur besturen, al is dat iets wat hij niet vaak doet. Sho vecht niet vaak zelf, dit omdat hij dan berserk raakt. Dus geheel gek word en dan schiet hij zoveel vuur als hij kan.
Innerlijk: Wiskunde gek, hij houd van cijfers en dat is ook aan alles te merken. Hij gebruikt vaak wiskundige woorden om dingen uit te drukken. De jongen heeft een kleine minachting van de wereld, maar tegelijkertijd een fascinatie. Dus hij kan nogal bot over komen.
Plaatje:
Zoals te zien is, is een van zijn handen zwart alsof er een tatoeage op zit. Echter is dit een deel van zijn berserk die hij met zich meedraagt.
Berserk vormen:

Extra: Doordat hij vast gezeten is, is het hen gelukt om ervoor te zorgen dat hij niet meer onzichtbaar kan worden en altijd menselijk blijft en vast zit aan deze vorm. Echter kan hij ook nog de dode mensen zien en deze hem.
Door: kotaro

Rhyme:

Het meisje was bezig met het herstellen van de kleding. Totdat ze een hand om haar pols voelde, deze trok haar hard van haar werk af. Ze hoorde haar moeder, smeken om haar los te laten. Er was niks aan haar, echter haar ogen. Maar daar kon ze zelf niks aan doen. Toch leek de man dit niet te waarderen en sleurde haar mee naar buiten. Rhyme probeerde zichzelf los te krijgen, maar een andere man kwam er ook bij om haar vast te houden. Ze werd naar het plein gesleurd en daar bleven ze stilstaan.
"Heeft iemand ooit iets vreemds aan haar opgemerkt?" Iedereen keek naar hem om, keken daarna naar Rhyme. De meeste schudde hun hoofd, maar een jonger meisje kwam naar voren. Ze knikte, haast alsof ze angstig was. Het meisje was jaloers op Rhyme, over hoe lief ze was en dat mensen haar aardig leken te vinden. Dit was de beste manier om van haar af te komen. "Ik zag haar iemand vermoorden, van iemand drinken." Mompelde ze zacht en de ogen van Rhyme werden groot.
"Een leugen! Dat is niet waar." Zei ze zacht, nu was het de beurt van Rhyme om angstig te klinken. Haar moeder kwam naar haar toe, maar werd tegen gehouden door de mannen.
"Geloof het niet moeder." Zei ze zacht, tranen welde op in haar ogen. Maar in plaats van dat ze stil bleef staan, rukte ze zichzelf snel los. Ze zette het op een rennen, weg van alles en iedereen. Ze wist dat er over gepraat was, over haar ogen. Maar dat er werkelijk iets ging gebeuren, dat had ze niet verwacht. Ze hoorde de mensen achter haar aan rennen, angstig bleef ze doorgaan. Maar al snel ging ze de steegjes in, totdat ze merkte dat er niemand meer achter haar was.
Hijgend bleef ze in het steegje staan, te bang om zich te verroeren.

Rhyme:

Ze keek hem met grote ogen aan toen ze hem dichterbij zag komen. Haar ademhaling was nog steeds sneller als dat hoorde. Je kon duidelijk de angst zien. Ze was niet dood en wilde dit ook niet. Of hij haar kon helpen?
"Wil jij me doden?" Vroeg ze toen ook zacht, haast fluisterend. Als ze wist dat ze werkelijk dingen kon, zou ze misschien wat stoerder zijn. Maar nu ze zo achterna gezeten werd, was ze toch bang geworden en angstig voor wat ze moest doen. Ze hoopte in gedachte dan ook dat hij haar niet wilde doden. Want ze kon niks, ze was geen mutant. Haar bloed was echter anders als de rest, net zoals kleine dingen die je zou kunnen opmerken als je een goede reuk had.

Rhyme:

Ze keek hem iets achterdochtig aan, hij was hier niet om haar te doden maar om hem te helpen? Ik gedachte vroeg ze zich af waarmee hij wilde helpen. Maar hij leek al antwoord te hebben op haar vraag. Onder duiken? Toen hij vroeg of ze een mutant was, schudde ze dan ook haar hoofd, ze was het niet. Zover ze wist in ieder geval. Toen hij in haar hoofd kwam, keek ze hem echter geschrokken aan.
"Ik ben geen mutant, ik kan niks." Zei ze, duidelijk te merken dat ze iets tot rust was gekomen. Maar ze praatte nog steeds zacht, aangezien ze niet van plan was om meer mensen hiernaartoe te lokken. Onderdak, dacht ze snel, had hij werkelijk iets waar ze veilig kon zijn? Ze wist namelijk dat ze nu niet meer veilig was, nu iemand had gezegd dat ze iets had gedaan. Iets wat ze niet eens gedaan had! Ze zuchtte.
"Ik moet hier weg." Ze ging hem niet om onderdak vragen, want ze wilde niemand tot last zijn. Maar misschien kon hij haar helpen om hier weg te komen?

Rhyme:

Hij vroeg om haar naam en ze moest daar gek genoeg over nadenken. Haar naam? Toen hij een stap naar haar deed, wilde zij eigenlijk ook een stap terug doen. Maar ze deed het niet. Haar naam kreeg ze in de rommelige gedachtegang binnen.
"Ik heet Rhyme." Zei ze toen zacht, luisterde wat hij zei over dat hij haar weg kon halen en in veiligheid. Ze slikte, twijfelde over wat ze moest doen. Het enige wat ze wist, was dat ze hier niet veilig was. Een thee klonk goed, maar ze wilde hem niet tot last zijn. Toch knikte ze, dit had ze vaker gezien, hoe de zogenaamde mutanten werden weggejaagd en niet meer over straat konden lopen. Ze keek naar zijn hand, het duurde even, maar toen legde ze haar hand trillend in die van hem. Konden ze niet beter wat afspreken ergens anders? Als hij met haar gezien werd, dan zouden ze hem namelijk ook verdenken.

Rhyme:

Ze glimlachte voor het eerst licht naar hem. Zwak, omdat ze nog steeds niet van plan was om dood te gaan of dat de mensen haar zagen. Nog steeds wist ze niet helemaal wat ze van deze Charles moest vinden. Maar als hij haar werkelijk wilde helpen, dan was ze hem daar ontzettend dankbaar voor. Ze zou hem volgen naar zijn landhuis, zou er niet moeilijk over doen en meegaan. Ze wilde werkelijk nog leven zo lang als het zou kunnen. Al moest ze ervoor naar een andere stad gaan.